1930 – Ο Νικόλαος Ορφανάκης ξεκινάει την φάμπρικα, αλέθοντας όχι μόνο της δικές του ελιές, αλλά και ολόκληρου του χωριού, του Σοκαρά Ηρακλείου. Το άλογο ήταν ο πολυτιμότερος σύμμαχος τόσο του ίδιου όσο και όλων των αγροτών εκείνης της επόχης, καθώς αυτό με την ανεξάντλητη  δύναμη του και τον κατάλληλο εξοπλισμό γύριζε τις μυλόπετρες.

Η μυλόπετρα, που μπορεί να ήταν μια, δύο ή και παραπάνω, ήταν δεμένη με ξύλινα εξαρτήματα στο κάτω άκρο ενός κάθετου άξονα, που το έλεγαν αξόνι και γύριζε μέσα σε μια λεκάνη, το λεγόμενο αλώνι, όπου έστρωναν τις ελιές. Το αξόνι ήταν συνδεδεμένο με ένα οριζόντιο ξύλο, το ζυγό, στην άκρη του οποίου είχε ζευτεί το μουλάρι ή το άλογο.

Κατά το δεύτερο στάδιο επεξεργασίας του καρπού πίεζαν τον πολτό, το ζυμάρι της ελιάς δηλαδή, σε μια πρέσα, με μια βίδα αρχικά φτιαγμένη από ξύλο και αργότερα από σίδηρο. Ο καρπός πιεζόταν στην πρέσα από τους χειροδύναμους εργάτες περίπου τρεις φορές. Αρχικά έβγαινε το παρθένο ελαιόλαδο, ενώ στη συνέχεια έριχναν και καυτό νερό για να εξαχθεί το υπόλοιπο λάδι.

Η οικογένεια Ορφανάκη όπως και πολλές ακόμα οικογένειες έπεσε και αυτή θύμα της ναζιστικής κατοχής στην Κρήτη, όταν οι Γερμανοί σκότωσαν τα παιδιά της οικογένειας.